Komende weken plaatsen we blogs van Wilbert van Haneghem. Een ervaren reiziger die al in ruim 110 landen is geweest. In mei 2019 reisde Wilbert door de Kaukasus. Hoe bereidde hij zich voor?
Uitzuigpompje en tekenpen
Zo’n klein belletje, houdt dat de bruine beren tegen die ik in de bergen van Azerbeidzjan, Georgië of Armenië misschien tegenkom? Ik sta in een enorme outdoor-winkel en leg het belletje terug in het schap, heb ik vast niet nodig. En dat uitzuigpompje, tegen schorpioenen- of slangenbeten? Tja, dan kan ik wel bezig blijven. Op het boodschappenlijstje voor mijn drie weken durende solo reis staat onder andere zonnebrand, waterdichte schoenen en diarreeremmers. In het schap liggen tekenpennen. Het plastic knijpertje ziet er niet echt uit als een vernuftig middel dat mij redt na een beet van een teek, maar ik koop het toch maar. Als ervaren reiziger denk ik wel te weten wat ik moet meenemen, maar elke reis ontdek ik dat dit niet het geval is. ‘Als het maar waterdicht is’, zeg ik tegen de schoenverkoopster.
Vorig jaar, toen ik door vijf Oost-Europese landen reisde, regende het flink en de momenten dat het droog was, stonden straten en stoepen nog vol plassen. Mijn sportschoenen konden het niet aan en mijn voeten bleven nat. Met als gevolg enorme blaren, waar geen pleister tegenop kon. Blarenpleisters en paracetamol behoren nu ook tot de standaard uitrusting. Mijn nieuwe wandelschoenen draag ik met trots: dit gaat mij niet meer gebeuren!
Drinkwater uit een helder beekje
Ik controleer in de op mijn telefoon gedownloade app GGDreistmee of ik nog vaccinaties nodig heb. Mijn inentingen zijn nog up-to-date, het vaccinatieboekje gaat mee. Tijdens het inpakken van de diarreeremmers gaan mijn gedachten terug naar eerdere reizen. Zoals die keer dat de chauffeur in Botswana vertelde dat het heldere water uit het kabbelende beekje prima drinkwater was om de malariatabletten mee in te nemen. Het zag er prima uit en het water smaakte goed. Die nacht hing ik in het kamp in de Okavango Delta vaak boven een uitgegraven gat vol krioelende beestjes.
En dan de 14-daagse groepsreis in het Midden-Oosten, 12 dagen ervan had ik diarree. Toen ik het zat was en veel norit innam, stopte het. Net als mijn stoelgang een week lang bij thuiskomst. Voor de zekerheid stop ik een extra strip diarreeremmers in mijn schoudertas.
Verkeer(d)
Na een duizelingwekkende rit in een minibus van Azerbeidzjan naar Georgië kom ik aan in de hoofdstad Tbilisi. Het verkeer in de Kaukasus rijdt officieel rechts, maar dat wisselt menig chauffeur af met links. Vele doen dat omdat hun auto uit Japan is geïmporteerd, met het stuur aan de voor deze landen verkeerde kant. Hierdoor hebben ze nauwelijks zicht op tegemoetkomende tegenliggers. Zeker op kronkelige bergweggetjes levert dit levensgevaarlijke situaties op. Vaak nodigt de chauffeur mij uit om naast hem te komen zitten en te helpen opletten. Na een paar keer weiger ik dit, want het is niet goed voor mijn hartslag. Mijn advies om niet in te halen volgen ze toch niet op. Ik besluit om zeker niet ’s nachts te gaan rijden. 
Tips:
- Kijk goed welke medicijnen en hulpmiddelen handig zijn om tevoren aan te schaffen
- Sluit een goede reisverzekering af.
- Download de app GGDreistmee. Daarin staan handige tips.
Volgende week maak ik een stadswandeling door Tbilisi.
